25-ფუნტიანი ქვემეხი (Royal Ordnance QF 25-pounder, ან მოკლედ 25-pdr) არის ბრიტანული ჰაუბიცა, რომელიც შეიქმნა პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, რომელიც ბრიტანეთის არმიას წარუდგინეს 1930-იანი წლების ბოლოს. იგი განზრახული იყო შეცვალოს 84 მმ (18). ქვემეხი და 114 მმ-იანი ჰაუბიცები (4,5 ინჩი), გამოყენებული პირველი მსოფლიო ომის ფრონტებზე იგი ითვლება ერთ-ერთ საუკეთესო იარაღად, რომელიც ოდესმე აშენდა - იგი დარჩა ბრიტანულ სამსახურში 1950-იანი წლების ბოლომდე და მისი მცირე რაოდენობით იქნა გამოყენებული. სასწავლო მიზნით 1967 წლამდე. Haubicoarmata QF-25 იყო ერთ-ერთი პირველი ბრიტანეთის არმიაში, რომელმაც გამოიყენა ნახევრად კომბინირებული რაკეტა. ამ ტიპის საბრძოლო მასალა აერთიანებს კომპოზიციური საბრძოლო მასალის (ცეცხლის მაღალი სიხშირე) და დასაკეც საბრძოლო მასალის (მაძრავი მუხტის მასის შეცვლის შესაძლებლობას) უპირატესობებს. გარდა ამისა, შეიქმნა სპეციალური მუხტი, რათა გაეზარდა იარაღის მაქსიმალური მანძილი 12 კმ-ზე მეტს, რაც, თუმცა, საჭირო გახდა მჭიდის მუხრუჭის დამატება. QF-25-ს შეეძლო საბრძოლო მასალის ფართო სპექტრის გასროლა: ძლიერი ფეთქებადი, კვამლისა და ტანკსაწინააღმდეგო ჭურვებიდან მანათობელ და ცეცხლგამჩენ ჭურვებამდე. QF-25 გამოიყენებოდა მეორე მსოფლიო ომის ყველა ფრონტზე და თითოეულ ბრიტანულ ქვეით დივიზიას ჰყავდა 3 საარტილერიო პოლკი, რომელიც აღჭურვილი იყო ამ ტიპის 72 იარაღით. Morris C8 საარტილერიო ტრაქტორი ძალიან ხშირად გამოიყენებოდა ტრანსპორტირებისთვის. შეიქმნა იარაღის რამდენიმე ვარიანტი, რომელთაგან ყველაზე მნიშვნელოვანია: Mark I, Mark II და Mark III AND Short, Mark I, ავსტრალიაში ლიცენზიით აშენებული, სპეციალურად შექმნილი ჯუნგლებში საქმიანობისთვის. ტექნიკური მონაცემები: დიაპაზონი: 12,250 მ, კალიბრი: 87,2 მმ, საბრძოლო წონა: 1288 კგ, სროლის სიჩქარე: 4 გასროლა / წთ.
In the British Army at the beginning of World II, virtually all artillery was part of the Royal Artillery and only relatively small units belonged to the Royal Horse Artillery, but their equipment and structure were very similar to those in the Royal Artillery. At the outbreak of World War II, British artillery was equipped with a very successful howitzer Ordnance QF 25-pounder, but in September 1939 it was relatively small and still based on the 18-pounder cannon that remembers the years of the First World War. It should be added, however, that the state of affairs was changing rapidly. In 1941, the 114 mm BL 4.5 inch Medium Gun was introduced into service, and in 1942 the very successful BL 5.5 inch Gun cal. 140 mm. The backbone of the heavy artillery, on the other hand, was a modified 183 mm BL 7.2-inch howitzer howitzer. It is worth adding that the British artillery was fully motorized from the beginning of World War II, which positively distinguished it from the German artillery, which was still largely based on horse traction. It is worth adding that from 1940, the basic unit of British field artillery was a battery consisting of 6 guns, and late 8 guns. Another advantage was the introduction of forward artillery observers (English abbreviation FOO), who could request artillery support not only from their own battery, but also from regimental or divisional artillery. This element, as well as many others (e.g. high mobility, good training, good communication, good equipment) meant that the British field artillery during World War II (especially in the period 1943-1945) was characterized by high flexibility of operation and was able to effectively support your own infantry or mechanized units.